بیایید ادبیات را با عینک ریاضیات ببینیم

جیمز جویس نویسندۀ «شب‌زنده‌داری فینیگن‌ها» می‌گوید این کتاب را نوشته است «تا منتقدان را برای سیصد سال مشغول کند». وی دربارۀ رمانش به هریت ویور گفت: «من اگر بزرگ‌ترین مهندس جهان نباشم، واقعاً یکی از مهندسان بسیار بزرگم. بماند که آهنگ‌ساز، فلسفه‌دان و چندین کارۀ دیگر هم هستم. من دارم موتوری می‌سازم که تنها یک چرخ دارد. البته پرّه هم ندارد. چرخ این موتور یک مربع کامل است.» کتاب جویس، را با صفات گوناگون وصف کرده‌اند. گاه «شاهکار» خوانده شده است و گاه «چرندی ناخواندنی». اما بنا‌بر نظر دانشمندان مؤسسۀ فیزیک هسته‌ای در لهستان، این اثر در ساختار خود تقریباً تمایز چندانی با چندفراکتالی ریاضیاتیِ محض ندارد.

دانشگاهیان بیش از صد اثر متعلق به ادبیات جهان را از نویسندگانی چون چارلز دیکنز گرفته تاشکسپیر، الکساندر دوما، توماس مان، اومبرتو اکو و ساموئل بکت، دست‌مایۀ تحلیل آماری قرار داده‌اند. آنها با نگریستن به طول جملات و دامنه و تنوعشان دریافتند که در «اکثریت‌قریب‌به‌اتفاق» متون مورد مطالعه، همبستگی‌هایی در اَشکال طول جمله وجود دارد. این همبستگی‌ها از پویایی آبشاری تبعیت می‌کنند؛ یعنی ساختمان آنها فراکتال است. منظور از فراکتال نوعی پدیدۀ ریاضیاتی است که در آن هر یک از بخش‌ها هنگامی که گسترش یابد، ساختاری شبیه ساختار کل دارد.

مطالعه متن کامل مقاله در ترجمان